Δεν με πειράζει

Δεν με πειράζει που μπροστά από την ΕΡΤ υψώνονται smartphone αντί για γροθιές
Δεν με πειράζει που όλοι σκοτωθήκαμε στο fb να κάνουμε share και upload να δείξουμε πόσο μας νοιάζει
Ούτε που θελήσαμε να κάνουμε check in στην ΕΡΤ.
Δεν με πειράζει που όλοι κατηγορούν τον άλλον που απεργεί ή απλώς διεκδικεί μέχρι να χρειαστεί να διεκδικήσουν αυτοί
ούτε που ο καθένας αγωνίζεται για την πάρτη του και την τσέπη του και δεν το κάνει για την αξία του να διεκδικείς
Ούτε που είμαστε οι ίδιες φάτσες στην πορεία
και τους βλέπω όλους και τους πετυχαίνω παντού
μέχρι και ονόματα τους έχω βγάλει με τις φίλες μου για να συνεννοούμαστε.
ούτε που είμαστε εναλλακτικοί και αγωνιστές και πιο έξυπνοι και λιγότερο βολεμένοι από τους άλλους
Δεν με πειράζει που ο Χρυσαυγίτης φώναζε μαζί μου στους αγανακτισμένους
και που μας πρήζουν τον πούτσο οι τρελοί στις πορείες
Δεν με πειράζει που κλείνουμε τη σχολή με κατάληψη για να κατέβουμε στην πορεία
και το μπλοκ της φιλοσοφικής είναι 3x3.
Δεν με πειράζει που όλοι ακούγαν Χατζιδάκι και τρίτο πρόγραμμα στην ελεύθερη ώρα τους και τώρα βγήκαν να το πουν γιατί ντρεπόντουσαν πριν.
Δεν  με πειράζει που πέρασες από την ΕΡΤ γιατί δεν είχες κάτι άλλο να κάνεις. Και δεν πέρασες γιατί είχες.
Δεν με πειράζει που πολλές φορές - αν δεν έχω καλή παρέα - βαριέμαι αφάνταστα να πάω σε διαδήλωση
Ούτε με πειράζει που το καλύτερο που μπορεί να μου συμβεί σε μία πορεία είναι το οφθαλμόλουτρο.
Ούτε με πειράζει που δεν πάω στην ΕΡΤ γιατί διαβάζω. (και επειδη πολύ το έχω διαφημίσει αυτό - και θα καταλήξω και να με δυσφημώ και να είναι ανακόλουθες οι πράξεις με τα λόγια μου και να λέω ψέματα για να φτιάξω ένα ωραίο κείμενο και να πω κάτι γαμάτο - να πω ότι πάω λιγότερο απ ό,τι θα πήγαινα)



Με πειράζει που όλοι βγαίνουμε να πούμε πόσο κακά είναι αυτά και άλλα τόσα για να δικαιολογήσουμε την αδιαφορία και την αποχή μας. Ποιος με πόνο ψυχής θα απείχε από έναν αγώνα; Με πόνο ψυχής μάλλον συμμετέχεις στον αγώνα.Συμβιβάζεσαι με τα κακά και τα καλά του και πας. Και αν είσαι τόσο πιο έξυπνος και συνειδητοποιημένος από τους άλλους θα είχες να προτείνεις άλλη μορφή αγώνα. Αν δεν έχεις και δεν πας και σε αυτή που σου προτείνουν τότε δε θες να αγωνιστείς. Είναι τόσο απλό. Είναι σα να σου λέω θες να βγούμε; Και να μου λες, ναι. Αλλά να μην θες να πάμε πουθενά.  Ή  τον εαυτό σου κοροϊδεύεις ή εμένα.
Δεν με πειράζουν όλα αυτά γιατί με πειράζουν. Φυσικά και με πειράζουν. Αλλά για να αλλάξεις κάτι πρώτα το αποδέχεσαι και το παραδέχεσαι. Το καταλαβαίνεις το ερμηνεύεις. Αν το βάζεις απέναντί σου και το κάνεις εχθρό σου, του επιτίθεσαι, δεν το αλλάζεις. Αν δεν σ' αρέσει ο κόσμος στον οποίο ζεις πρέπει πρώτα να τον δεις με κατανόηση. Και να μην πιστέψεις  πως είσαι έξω από αυτόν και ανώτερος. Καταλαβαίνω πως δεν μπορείς να νιώσεις ομάδα με όλους. Και έτσι είναι, δεν είσαι ομάδα με όλους. Αλλά είναι πρωταρχικής σημασίας να αντιληφθείς πραγματικά ότι αυτοί είναι οι συνάνθρωποί σου. Αυτοί βγάζουν την κυβέρνηση της χώρας σου. Αυτοί αποφασίζουν μαζί σου για το μέλλον σου σ' αρέσει δεν σ' αρέσει.
Μα δεν μπορείς να συνασπιστείς με όλους. Όχι, αλλά δεν μπορείς και να απαξιώνεις με ευκολία. Το δύσκολο είναι να μπλεχτείς με τα πίτουρα αλλά να μην σε φάνε οι κότες. Αν κοιτάς τα σκατά από μακριά και λες πόσο σκατά είναι, τότε σόρρυ αλλά δεν είσαι και τόσο μάγκας.

όχι για την απεργία των καθηγητών

Καταλαβαίνω ότι μπορεί κάποιοι να κάνουν απεργία και να έχουν υπερβολικές απαιτήσεις ή παράλογη - σε σχέση με την κατάσταση - απαίτηση διατήρησης των προνομίων τους (αν και δεν συμβαίνει αυτό με τους καθηγητές εν προκειμένω) και αν και δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα σε κάθε απεργία να ενημερωθώ και να προβληματιστώ πάνω σε αυτό. Και ναι έχουμε όλοι υποχρέωση να ενημερωνόμαστε εν έτει 2013. Kι αν δεν έχουμε, υποθέτω δεν έχουμε και δικαίωμα διαμαρτυρίας "μετά";

Δεν καταλαβαίνω την παράβλεψη πως οι καθηγητές ασκούν ένα λειτούργημα πέρα από ένα επάγγελμα. Πώς σαν κοινωνία ποτέ δεν τους δώσαμε καμία ηθική ικανοποίηση και πώς τους αντιμετωπίσαμε ανέκαθεν σαν δημοσίους υπαλλήλους που κάνουν δουλειά γραφείου. Πώς μπορείς να μην δίνεις ηθική ικανοποίηση σε αυτόν που διαπαιδαγωγεί το παιδί σου;! Τι προσδοκίες μπορείς να έχεις μετά από αυτόν; Και πώς μετά σε κάθε σκάνδαλο με τρελαμένο μαθητή που δεν ξέρω κι εγώ τι έκανε, λες φταίνε και οι καθηγητές του! (εύκολο να κατηγορείς, δύσκολο να επικροτείς).Από που προκύπτει αυτή τη ευθύνη; Από τα παιδαγωγικά μαθήματα επιλογής που ίσως και να πήραν στη σχολή τους; Από την έλλειψη κατάλληλων συνθηκών για να κάνουν το μάθημα τους (π.χ. εργαστήρια, ατομικά γραφεία, ή οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει και θα μας ήταν και παράλογο να προσφέρουμε ποτέ);.Από τα χρήματα που δεν τους έδωσες ή από την απαξίωση τους; Ίσως από την ηθική που απαιτείς από κάθε άτομο της κοινωνίας, όποτε το θυμάσαι. Αυτό δεκτό, το όποτε το θυμάσαι, όχι. Αν και δεν είναι τόσο θέμα ηθικής  οι υποχρεώσεις διαπαιδαγώγησης του μαθητή από το δάσκαλο, αλλά ένα ολόκληρο ΕΡΓΟ που πρέπει να αμοίβεται και να αναγνωρίζεται, για να υπάρχουν κίνητρα να πραγματοποιηθεί. Και άλλωστε δεν μπορείς να επαφίεσαι στο φιλότιμο των καθηγητών. Πρέπει να προκαλείς και να διασφαλίζεις την υπεύθυνη συμπεριφορά του δασκάλου προσφέροντάς του όσα ανέφερα πως δεν του προσφέρουμε παραπάνω.

Δεν καταλαβαίνω πόσο τραγικό μπορεί να είναι να αναβληθούν οι Πανελλήνιες, μπορεί να καταστρέφει το από καιρό κανονισμένο πρόγραμμα των φροντιστηρίων.

Δεν καταλαβαίνω πώς αυτό που βρίζουμε (το εξετασιοκεντρικό σύστημα), τώρα το υποστηρίζουμε και βρίσκουμε σε αυτό άλλοθι για την επιστράτευση μίας ακόμη απεργίας.
Και πώς κατηγορούμε κάθε απεργία επειδή διαταράσσει αυτό το σύστημα που τόσο καταδικάζουμε. Which side are you on τελοσπάντων?! Eίναι  δυνατόν να καταδικάζεις μία κανονικότητα και κάθε προσπάθεια αλλαγής της να την καταδικάζεις και αυτή; (ακόμα και αν και η απεργία κανονικότητα είναι)Γι' αυτό δεν δέχομαι να καταδικάζεται κάποια συλλογική μορφή αγώνα όταν δεν ακολουθείται ή δεν προτείνεται κάποια άλλη. Κι αν δεν θες να κάψεις την πλατεία Συντάγματος, υποχρεούσαι να κάνεις σωστές επιλογές εντός συστήματος. Έξυπνος δεν είναι αυτός που τα καταδικάζει όλα ή τα καίει όλα. Ούτε και θαρραλέος. Και σίγουρα όχι αυτός που τα επικροτεί όλα. Αλλά αυτό δεν είναι της μόδας πια. Τώρα όλα τα κράζουμε. Έξυπνος και  θαρραλέος είναι αυτός που προσπαθεί να κάνει σωστές επιλογές. Που προβληματίζεται πόσο και αν θα συμβιβαστεί, πόσο και κατά πόσο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτός που θα είναι πραγματιστής. Που θα ψάξει την λιγότερο κακή λύση. Και αν το θέμα δεν είναι ποιος είναι έξυπνος ή θαρραλέος, οι πράξεις του παραπάνω τύπου (αυτού που μπλέκει με τα σκατά και προσπαθεί να τα ξεδιαλύνει, ναι αυτουνού που μπλέκει με τα πίτουρα και κινδυνεύει να τον φάνε οι κότες) έχουν αντίκρυσμα. Αν και συνήθως ούτε κι αυτοί εισπράττουν καμία ηθική ικανοποίηση, μα συγκαταλέγονται μαζί με όλους τους άλλους, ακόμα και αν οι πράξεις τους ήταν αποτελεσματικές. Γιατί νομίζουμε πως είναι όλοι τα ίδια σκατά με μας. Και μιας και ξέφυγα από το θέμα της απεργίας επιστρέφω (σε παραπέμπω στην αγγλική φράση που παράθεσα πιο πάνω): Άλλωστε εξ ορισμού η απεργία στόχο έχει να ενοχλήσει μπας και πραγματοποιηθούν τα ζητούμενα της. Εξ ορισμού.

Δεν καταλαβαίνω  όσους εμμένουν στο ότι οι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι και είναι κομματόσκυλα. Γενικά δεν καταλαβαίνω όσους απαξιώνουν μία μορφή αγώνα χωρίς να προτείνουν άλλη(το πα και το ξαναλέω). Πάντως να μην συγχέουμε τον ίδιο το θεσμό με την μορφή που παίρνει παροδικά.

Μα αυτό που κυρίως δεν καταλαβαίνω είναι πώς κατηγορούμε όσους απεργούν ότι λειτουργούν συντεχνιακά, όταν εμείς οι ίδιοι λειτουργούμε συντεχνιακά, εφόσον δεν συνασπιζόμαστε μαζί τους. Φυσικά και γενικολογώ με αυτό αλλά δεν νομίζω πως όλες αυτές οι απεργίες που καταδικάζουμε έχουν αξιώσεις που αφορούν αποκλειστικά το δικό τους επάγγελμα, γιατί ακόμα και αν φαινομενικά αφορούν μόνο το δικό τους επάγγελμα,  επί της ουσίας  οι απαιτήσεις αυτές βασίζονται ενίοτε σε δικαιώματα που ανήκουν σε όλους και που όλοι θα έπρεπε να διεκδικούν

 "Να δώσω Πανελλήνιες και μετά όλα τα άλλα". Μέχρι τότε όλα μας συγχωρούνται: η παπαγαλία, η ανευθυνότητα, οι ηλίθιοι καφέδες για να ξεσκάσουμε, η μουσική μετά, μετά θα κάνω και χορό θα πηγαίνω σινεμά, θα κατεβαίνω και σε πορείες. Μετά θα διαβάζω αυτό που μ αρέσει.... Όχι. Και μετά ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα θα βρεις μπροστά σου στο πανεπιστήμιο. Θα δεις ακαδημαϊκούς που φρίττουν με την νοοτροπία σου αλλά την αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση και αυτοί. Θα δεις άδειες βιβλιοθήκες και σπουδαστήρια που πατάνε κυρίως κάτι φρίκουλα, ίσως τα παλιά φυτά του σχολείου.
"Μετά θα γίνω κύριος του εαυτού μου, θα επιλέγω για μένα. Μετά θα γίνω αυτός που θέλω και αυτός που είμαι". Και άσε τον Νίτσε στην άκρη γιατί τώρα έχεις να μάθεις παπαγαλία τον Αριστοτέλη.
Αυτά που κάνεις είσαι. Και δεν είμαι υπέρμαχος της άποψης "είμαστε οι πράξεις μας", ούτε πιστεύω πως "είμαστε οι επιλογές μας". Τα πιστεύω στο περίπου αυτά και άλλωστε τέτοια θέματα δεν λύνονται με ένα γαμάτο τσιτάτο. Πάντως όταν επιλέγεις συστηματικά κάτι και όταν κάνεις κάτι πολλές φορές, τότε ναι, σε χαρακτηρίζει, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Μία μεμονωμένη πράξη ή μία επιλογή μπορεί να είναι  έκφραση και εξωτερικοποίηση ενός μέρους της προσωπικότητάς σου. Οι συστηματικές επιλογές και πράξεις σου  όμως ονομάζονται συμπεριφορά και πλέον δεν αποτελούν μόνο έκφραση του συνόλου ή μεγάλου μέρους της προσωπικότητάς σου αλλά  την καθορίζουν κιόλας. Έθος(=συνήθεια)-ήθος έλεγε Αριστοτέλης (;) που διναμε στις Πανελλήνιες. Όταν λοιπόν συστηματικά εφησυχάζεσαι και κάνεις συνεχείς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις επειδή πρέπει να είσαι μαθητής και πρέπει να δώσεις πανελλήνιες, γίνεσαι αυτά που κάνεις. Είναι αστείο να βρίσκεις άλλοθι στο "πρέπει". Να βάζεις μπροστά αυτό το πρέπει που τόσο βρίζεις θυμωμένε έφηβε. Πώς υπέθεσες ότι αναβάλλεται η πραγμάτωση του εαυτού σου;


Θα θυμάμαι το δάσκαλο που μου έμαθε να διαβάζω πολύ, που μου έμαθε ορθογραφία άπαξ, που μου μίλησε σαν ίσος προς ίσο, που με πήγε θέατρο, που μου ζήτησε να του μιλάω στον ενικό, που έκανε απεργία και ερχόταν στο μάθημα "κρυφά", που βρώμαγε, που πέταγε σεξουαλικά υπονοούμενα, που έψηνε καφέ όταν γράφαμε διαγώνισμα, που μπήκε στην τάξη και μας συμβούλεψε να ασκούμε τη γοητεία μας στους ανθρώπους, που με έβαλε να γράψω δικά μου κείμενα, που έκλαψα μπροστά του, που με ρώτησε, που με ειρωνεύτηκε, που μου άγγιξε τον ώμο, που έκανε μαθήματα εκτός ύλης. Και τη δασκάλα.
Και δεν ξέρω γιατί όλοι αρχίσαμε να κάνουμε ηλίθιους φόρους τιμής στους δασκάλους μας τώρα με την απεργία και αν έχει νόημα αυτό. Εγώ πάντως πάντα είχα ένα κρυφό παράπονο που υποτιμούμε τους δασκάλους ίσως επειδή είναι και οι γονείς μου δάσκαλοι.

Υ.Γ. 1ποτέ δε θα χωνέψω πώς  τόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν μία σκέψη με  λογική ροή, ενώ όλοι το διάβασαν κάποια στιγμή στο σχολείο. Τι; Το έμαθαν παπαγαλία; Μα 3 προτάσεις ήταν: 1η προκείμενη - 2η προκείμενη - συμπέρασμα. Απλώς είναι δύσκολο οι προκείμενες να είναι έγκυρες και το συμπέρασμα να μην είναι αυθαίρετο. Αυτό βλέπεις δε μαθαίνεται με παπαγαλία.

Y.Γ. 2 Ίσως λέγοντας πολλά δεν λέω τίποτα


Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια. Την ξέρετε άλλωστε και την επιλέξατε - όσοι την επιλέξατε.

                                                                                                                                           Ε.Τ.